Las Vegas

3 - 4 en 5 september overnachten we in'The Mirage'in Las Vegas.

Lone Pine

Yosemite N.P.

SAN FRANCISCO - YOSEMITE N.P.

Heerlijk uitgeslapen gaan we vanochtend eerst nog even ontbijten in onze lievelingsstad. Dan valt er nog maar 1 ding af te strepen op onze lijst van bezienswaardigheden; Lombard Street, een kort mega-bochtig straatje. De vorige keer zijn we er wel langs gereden, maar er niet door heen. Onderweg nemen we dit nog even mee.

Wanneer we San Francisco dan echt achter ons laten begint het net lichtjes te motregenen. Een half uur verder zien we weer een strakblauwe lucht en stijgt de temperatuur snel. Het is vandaag een lange route in de auto en de eerste ¾ van de weg is niet bijzonder. We rijden een lang redelijk kaal stuk met aan de kant veel standjes waar de plaatselijke boeren hun groenten en fruit verkopen. We willen het liefst zo snel mogelijk door rijden, maar Jada roept om de haverklap dat ze moet poepen. Telkens wanneer we een toilet gevonden hebben en we dan eindelijk daar zijn, hoeft ze niet .... 'Het was een grapje', zegt ze. Jaja

Een uurtje voor onze bestemming komen we in Groveland. Een erg leuk klein plaatsje waar veel mensen op de been zijn. Hier halen we even wat boodschappen voor in het park. Een paar potjes voor Jaden zijn het belangrijkste; hij kan nog niet altijd mee-eten en we hebben liever wat bij ons.

Wanneer we terug komen bij de auto blijkt de Iphone met navigatie oververhit en moeten we even wachten voor we verder kunnen.

Wanneer we dan eindelijk aankomen in Yosemite National Park checken we in bij Camp Curry in Curry Village. Het is weer 30 graden. Voor de zoveelste keer zegt Jada dat ze moet poepen en voor de zekerheid gaan we nog maar eens een keer naar het toilet; het is niet meer dan water! Was het toch geen onzin de hele weg, zo zielig!

Gelukkig hebben ze in het winkeltje wat tabletjes; voor de zekerheid belt een medewerkster nog even met de dokter.

We zoeken onze tent op en blijken een mooie plek te hebben. Hij staat zo goed dat we af en toe nog wifi hebben van de lounge-area (hoezo back to basic...). Eigenlijk is het helemaal geen tent; het is een klein huisje waarvan de wanden en het dak van tentdoek zijn, maar er staan gewoon (gevangenis-)bedden, er is licht en een paar stopcontacten aan een paal.

Alles waar een geurtje aan zit, zowel eten als toiletartikelen moeten in de Bearlocker die voor het huisje staat. Met een groot slot moet je hem afsluiten. Ook de auto moet helemaal vrij zijn van allerlei dingen, zelfs lege drinkflesjes moeten er uit. Er staat een grote boete op wanneer je dit niet doet. Het is hier al vaak voorgekomen dat een beer ;s nachts de hele auto of tent open breekt voor iets ‘lekkers'.

Het huisje is erg basic, maar zo'n leuke ervaring zo midden in het bos. In 2010 was dit een van onze leukste bestemmingen. Het typische is dat een nacht hier bijna hetzelfde kost als die straks in Las Vegas.

Het is nog licht wanneer we het douchegebouw in gaan (in Vancouver was het dus nog luxe dat we alleen maar de gang op hoefden, haha), maar wanneer we een half uurtje later weer buiten staanis het echt pikke donker. Hmmm, hier had Doug dus de hoofdlampjes voor gekocht. Was handig geweest wanneer we ze niet nog in de koffer lagen. Gelukkig is onze tent niet zo ver weg. Jada vindt het maar wat spannend allemaal en heeft het over niets andersdan de grote beer die alles op eet en stuk maakt enhet zandmannetje, die precies ziet wanneer ze nagels bijt. Het is 1 groot avontuur hier!

Update

Hoi allemaal, wij zijn vandaag veilig aangekomen in San Francisco dus ik loop een beetje achter met mijn verhalen. Helaas is het internet vaak te sloom om foto;s toe te voegen dus morgen maar eens kijken of het bij Starbucks lukt....

Ik zie alleen dat niemand de mail krijgt bij een nieuw verhaal omda ik de hoofdstukken in Nederland al heb aangemaakt dus in principe geen nieuw verhaal toevoeg, vandaar even dit hoofdstukje zodat jullie iig de link naar onze blog hebben.

xxx

San Francisco

SEATTLE - SAN FRANCISCO

We worden zonder wekker wakker want we vliegen pas om 12 uur. In de lobby staat een eenvoudig ontbijt klaar, we eten wat en rijden naar het vliegveld om de auto in te leveren. Eenmaal op het vliegveld zien we vooral self-check-in balies en balies om je bagage te betalen. Er staan maar 3 full-service balies en die moeten we hebben want het inchecken op het internet is niet gelukt waardoor we nu allemaal verspreid zitten. Er staat een heel erg lange rij en veel mensen moeten hun bagage overpakken, omdat de koffers te zwaar zijn.

De autostoelen mogen gratis mee en de rest van de bagage die we in willen checken kost $20 per stuk. De koelbox die we eigenlijk mee willen nemen heeft nog geen $20 gekost en laten we dus maar achter. De grondstewardess vraagt wat er in zit en wanneer ik antwoord dat hij leeg is, vraagt ze of ze hem mee naar huis mag nemen; maar natuurlijk! Wanneer onze koffers 5 en 2 kilo te zwaar blijken te zijn doet ze net of ze het niet ziet en laat ze ze snel door rollen, mooi!

Het inchecken heeft veel tijd gekost waardoor we meteen door kunnen lopen om te boarden. Eerst proberen ze ons nog even naast elkaar te krijgen.

Wanneer een man in het vliegtuig naast Jada en mij met Douglas van stoel wil ruilen zitten we uiteindelijk toch nog allemaal in dezelfde rij. Boven 10.000mile hebben we internet en wappen we even een fotootje naar de opa's en oma's. De vlucht zou 2u10 duren maar op de een of andere manier landen we 1u45 later alweer. Een mooie meevaller. We halen snel de auto op, deze keer een zwarte Kia Sedona.

In San Francisco is het iets koeler, een graad of 22 maar we zien niet veel wolken. Voor SF is dit een hele goede temperatuur en zien we ook bijna iedereen met blote armen en benen. Dat was 2 jaar geleden wel anders; toen had iedereen ook wel blote benen maar droegen de meeste mensen een dikke capuchontrui waar groot ‘San Francisco'op stond.

We komen op tijd aan bij ons hotel ‘Park hotel' aan Sutter Street, echt ideaal gelegen om de hoek bij Union Square. We zitten midden i het centrum. In eerder email-contact hadden ze beloofd een rollerbed op de kamer te plaatsen, maar omdat ze er geen meer hadden hebben ze ons een gratis upgrade gegeven naar een kamer met twee tweepersoons bedden. We kijken uit op de winkelstraat.

We droppen onze bagage en vermengen ons met het winkelend publiek. Bij de Nike-store hebben ze helaas niet zoveel keus als de vorige keer en we beloven Jada dat er nog wel meer winkels komen. Wat een heerlijke stad is dit toch; alle mooie winkels, het is er schoner dan een gemiddelde stad, alles is gemakkelijk te vinden en er heerst nauwelijks hectiek.

We eten die avond bij Hana Zen; wederom een Japans restaurant waar we vanuit huis al gereserveerd hadden. Dit bleek een goede set want het zat bommetje vol en het eten was voortreffelijk! We lopen nog wat winkels in en uit waarna we op Union Square een groep dansers zien die dansen en zingen op het repertoire van Michael Jackson. Het lijkt wel een combinatie van ‘So you think you can dance' en ‘My name is...', erg gezellig! Jada kijkt naar meisjes die over het plein rennen omdat ze gevolgd worden door een bestuurbare auto. Je ziet aan haar dat ze graag mee wil doen. Ineens komt de auto in 1 rechte lijn hard haar kant op. Ze gilt hard en rent hard weg, de auto komt achter haar aan en ze heeft pret voor 10. We zien niet wie de auto bestuurt en dat schijnen meer mensen te hebben, tot we ineens een zwarte man opmerken die achter een balustrade staat. Hij ziet dat we hem gezien hebben en moet hard lachen. Hoe simpel kan plezier zijn!

Terug in ons hotel horen we het geluid van de stad en vallen we heerlijk in slaap met het geluid van een saxofonist die ‘Yesterday' van de Beatles speelt...

SAN FRANCISCO

Jaden maakt ons weer vroeg wakker. We halen hem uit zijn Deryan tentje en gaan nog even heerlijk met z'n allen snoozen in bed. Wat zijn deze momenten toch dierbaar!

Doug gaat later met de kindjes in bad en ik zet nog even het nieuwste verhaal op onze blog.

Nu gaat het gebeuren; vandaag wordt een winkeldag! (tijdens ons bezoek in 2010 hebben we alle toeristische dingen al bekeken en de Golden Gate Bridge zal wel niet veranderd zijn). San Francisco is hier echt een perfecte stad voor. Veel valt er niet te vertellen; we halen voor Jada een nieuw outfit bij de Zara en tikken wat Ralph Lauren sale op de kop bij Bloomingdales.

We lopen Mason Street af voor de Abercrombie & Fitch maar er is niets bijzonders te vinden.

Op de weg terug richting Union Square komt Jada een ballonnenclown tegen die haar een bloem geeft; zo trots is ze er op! Als we nog geen paar meter verder zijn knappen er al twee bloemblaadjes, zo zielig hoe ze kijkt. De clown heeft het ook opgemerkt en dirigeert ons terug te komen; hij maakt een nog grotere voor haar ... ooooh wat is ze blij.

We lunchen op z'n Amerikaans bij Tod's Steakhouse. Het klinkt niet zo, maar de eigenaar blijkt een chinees... of japanner.... Iemand met spleetogen in ieder geval! Achterin staat heet klein oud chinees omaatje de boel in de gaten te houden en Jada vindt het maar wat interessant. Ze loopt steeds iets dichter naar het vrouwtje toe. Wanneer ze er recht tegenover staat wijst ze naar het omaatje en schreeuwt naar de andere kant van de zaak, waar wij zitten, 'Papa! Mama! Kijk eens die mevrouw; zooooo skattig!'.

We hebben zo veel gegeten dat het weer tijd wordt om een stukje te lopen. Ons volgende project wordt de UGG-store. Het blijft lastig die kindermaten. Jada past de nieuwe Baily-Button en wil ze niet meer uit doen ... been there, done that!

Het leuke van San Francisco is dat de dure winkels afgewisseld worden door goedkopere winkels en de bekende ketens. We komen dus ook allerlei soorten mensen tegen en dat blijft natuurlijk altijd leuk; mensen kijken. We zijn dicht bij ons hotel en gaan even naar de kamer om de tassen te droppen en even een lange broek aan te doen zodat we nog even buiten kunnen blijven; na een uur of 5 daalt de temperatuur toch iets en hier in San Francisco waait het altijd!

Douglas heeft weer honger gekregen en we willen eigenlijk bij een minder toeristisch tentje eten. We slaan dus een straat in waarvan het lijkt alsof het hier gedaan is met alles, in de hoop hier iets tegen te komen. Op 184 O'Farrell Street hangen de mensen met de benen uit, het heet: King of Thai Noodle en er hangen verschillende gewonnen prijzen aan de wand. Als je ooit naar Sf gaat, moet je hier echt even wat eten; heerlijk! Jaden wordt helemaal gek; hij wil meer... en meer...en meer!!!

Via Macy's lopen we naar het hotel. Eeeeeeven bij de zonnebrillen kijken. Even kijken resulteert in 1 voor Douglas en 2 voor mij ;-) . Nu is het dan echt tijd om terug te gaan. Lekker tegen Jada aan kruipen, want ik heb haar beloofd dat mama vanavond bij haar in bed slaapt.

Seattle

VANCOUVER - SEATTLE

Zo! Dat zijn we even niet meer gewend; een wekker! 4:30 is het en ik bedenk me dat ik de dag net zo goed make-up-loos door kan brengen zodat ik nog even een kwartiertje kan blijven liggen. Ik hoor Doug al uit bed gaan om te douchen, de rest is nog in diepe slaap.

Vandaag reizen we per trein van Vancouver naar Seattle om de volgende dag van Seattle naar San Francisco te vliegen. Lijkt omslachtig maar het is echt een paar keer zo duur om van Vancouver naar San Francisco te vliegen en in Seattle heeft Doug nog een bezoekje op het programma staan.

Om 5:15 staat de bestelde taxi voor de deur, maar hier past onze bagage in no way in.We hadden ook om een minivan gevraagd, maar goed. Even later komt er dan een nieuwe taxi. Het is maar 5 minuutjes rijden naar het treinstation. Daar staan we dan met alle bagage, een bezopen zwerver ziet dat Doug staat te kijken hoe hij dit gaat doen. De zwerver vertelt hem dat er binnen, helemaal achterin bagagetrolleys staan en hij gaat op zoek. Hij heeft niet in de gaten dat hij mij en de kinderen met alle bagage alleen achter laat met diezelfde bezopen zwerver. Er flitst van alles door mijn hoofd.... Gelukkig is hij snel weer terug (hij had dezelfde gedachten als ik)en wilde de man een paar Dollar geven, maar die wilde hij niet aannemen. Weer een vooroordeel dus.We kunnen doorlopen om in te checken. Eerst moeten we formulieren invullen omdat we van Canada naar de VS zullen gaan en de douane op de grens de trein in zal komen om alles te controleren. Vervolgens lopen we door naar het volgende loket waar onze formulieren en paspoorten gecontroleerd worden. De douanier staat versteld van alle stempels die Jada al in haar paspoort heeft staan en na het betalen van $6 p.p. mogen we doorlopen naar de bagageband. De koffers mogen maximaal 22kg zijn (wat natuurlijk nooit gaat lukken) maar dat wordt nergens gecontroleerd. De bagage wordt gelabeld en in de trein gezet en we lopen door naar wagon 2. Jada vindt het fantastisch al dat reizen en verheugt zich op de treinreis. Ze installeert zich met haar rode koffertje in een grote stoel. Gelijk gaat ze op zoek naar het stopcontact en tovert haar Ipad tevoorschijn. Volgens mij zou ze zelfs in haar eentje nog kunnen reizen, zo stoer hoe ze het allemaal doet! Het kost trouwens maar €35 meer voor ons vieren om Business class te zitten en dan krijg je ook nog eens een coupon t.w.v. $3 p.p. die je in de restauratie kunt gebruiken.

Een uurtje later huppelt mevrouw een beetje door de trein wanneer de grote zwarte conducteur haar met een belerende vingervertelt dat ze gewoon moet blijven zitten. Dit heeft zo'n indruk op haar gemaakt dat ze telkens als ze hem ziet direct gaat zitten, ook wanneer dit niet eens haar plaats is. haha.

De treinreis verloopt perfect en de 4,5 uurzijn zo voorbij. Hartstikke leuk om zo langs de kust te reizen.

In Seattle ligt onze bagage al op de band en we kunnen zo de taxi in. Het is 11:30. We halen onze auto op op het vliegveld. We hebben hier maar 1 dag een auto nodig en wanneer we de auto bij het treinstation in de buurt zouden huren en zouden inleveren op het vliegveld zou ons dit $100 one-way-fee kosten. Aangezien we in de buurt van het vliegveld overnachten zou dit dus belachelijk zijn.

Het enige dat we in Seattle gaan doen is naar de ‘Future of Flight'; een rondleiding in de Boeing fabriek. Of eigenlijk is het Doug die hier naar toe gaat want Jada en Jaden zijn te klein om mee te mogen.

Ik heb thuis al een kaartje voor hem gekocht en later de tijd verlaat om wat meer speling te hebben. Dat is maar goed want het ophalen van de auto kost meer tijd dan gedacht. Het wordt nog spannend of we het halen; op de voucher staat dat ze vragen om 30 tot 45 minuten voor aanvang van de tour aanwezig te zijn en de navi geeft aan dat we 10 minuten voor tijd aankomen... Het zou toch zo sneu zijn wanneer hij dit niet haalt!

Precies om 13:55, 5 minuten voor aanvang, drop ik hem voor de deur. Even later zie ik hem weer naar buiten komen lopen, aahhh .... Gelukkig, hij was nog op tijd maar de telefoon mag niet mee.

Ik parkeer de auto en ga met de kinderen op het gras vliegtuigen kijken; wie had dat ooit gedacht; Mariska en naar vliegtuigen kijken. We staan midden tussen de spotters die hier waarschijnlijk een paar keer per week staan. Er staat een groot vliegtuig van Cathay Pacific (China) met een rode loper voor de ingang, daar word ik toch wel een beetje nieuwsgierig van... Een spotter weet me te vertellen dat dat de reden is waarom ze er allemaal staan vandaag; er wordt vandaag een nieuwe Boeing 777 (dat vliegtuig dus) afgeleverd en dat blijkt altijd een hele happening zo'n eerste vlucht. De top van de top van de Chinese maatschappij is overgevlogen om deze eerste vlucht van de B-KQC naar de thuisbasis in Hong Kong mee te maken...

Later gaan we binnen wat eten en vermaken we ons in de souvenirwinkel tot Doug weer terug is. Ik denk dat Gub hier zijn spaarcentjes wel kwijt kan.

Na de tour is iedereen nog net op tijd om de take-off van de 777 te kunnen zien; toch wel even het kersje op de taart na zo'n rondleiding.

Op de terugweg rijden we net achter op de file, het is spitsuur. De Space Needle bekijken we dus maar van een afstand en we rijden door naar het hotel. De Skyway Inn a SEA-TAC. We eten voortreffelijk bij een plaatselijke grill waar niet alleen het eten heel erg goed is, maar waar ze ook nog eens heel erg lief voor de kindjes zijn. Op de hotelkamer proberen we het gewicht in de koffer en tassen wat te verdelen. We vliegen morgen met Alaska Air en mogen 25Kg per bagagestuk inchecken. Dat wordt nog spannend want we hebben hier geen weegschaal.

Vancouver

VICTORIA - VANCOUVER

Het is 7 uur als we wakker worden en besluiten op de boot te ontbijten. Het is een minuut of 20 rijden naar de ferry in Swartz Bay. Hij gaat vandaag om het hele uur naar Tsawassen dus we zien wel of we net te laat of mooi op tijd zijn. Doug gaat in ieder geval eerst nog even naar het toilet!

Wanneer we aan komen rijden is het 8:45 en zien we al een lange rij auto's staan. Toch hebben we geluk dat we nog net mee kunnen met de ferry van 9:00. Na ons komen er nog maar 3 auto's bij en dan zit de boot echt vol! Pfff .... Wat een geluk zeg; dat maakt de heenreis helemaal goed! Gewoon nog maar 3 auto's achter ons en dat terwijl er meer dan 200 auto's op kunnen!

Dit moet natuurlijk even op de foto... daarna gaan we snel naar boven om wat te eten. Staat er gewoon een mega rij! Nou, da maar achteraan aansluiten.... Na 10 minuten komen we erachter dat we in de rij voor het buffet staan; daar hebben we helemaal geen zin in! We lopen dus maar even naar de andere kant en sluiten aan voor de rij a la V&D. De tijd gaat snel zo.

Om 10:45 zitten we alweer in de auto naar Vancouver, een half uurtje rijden.

Heerlijk zeg; een extra dagje Vancouver! En weer is het iets van 25 graden. Helaas is onze kamer in het YWCA hotel nog niet gereed. We rijden dus maar door naar Stanley Park. We rijden een rondje om de buitenrand van het park; allemaal eenrichtingsverkeer dus makkelijk te volgen. Wat een Skyline hier zeg! Zo'n gaaf gezicht om al die hoogbouw boven zo'n oase van rust en groen uit te zien komen. Ook hier zie je weer heel veel fietsers en rolschaatsers.

Wij rijden door tot aan Second Beach, aan de zuidwestelijke kant van het park; hier hebben ze vlak naast de oceaan een openbaar buitenzwembad. Zo onwijs gaaf om te zien; als je aan het zwembad zit is het net of het overloopt in de oceaan.

Jada rent al gelijk naar de grote glijbaan, maar we zijn de zwembandjes vergeten en ik heb geen idee in welke koffer mijn bikini zit dus ik leg haar uit dat we eerst even naar de kleine glijbaan lopen. Ze is not amused, maar als ik haar uitleg dat papa straks wel met haar naar de grote glijbaan gaat vindt ze het goed. Het zwembad is hier ondiep maar als ik zie dat ze na het glijden niet snel genoeg met haar hoofd boven water komt bedenk ik me geen moment en sta ik voor ik het weet met kleren en al in het zwembad. Pfff zo zie je maar weer hoe gevaarlijk ook ondiep water kan zijn!! Jada lacht zich slap: mama met natte kleren in het zwembad... Adoeoeoe!!!

Hoe kom ik nu zo ongezien mogelijk naar de andere kant van het zwembad waar ik Douglas en Jaden op een handdoek zie zitten? Hmmmmm.... Lopen door het zwembad dan maar. Doug kijkt me vreemd aan, met van die ogen van - hoe kom jij daar nou weer? -. Een Thaise vrouw achter hem moet lachen. Ze had het hele gebeuren al van een afstand gezien. Ik raak met haar aan de praat en ze geeft onze kinderen wat watermeloen op een bordje. Intussen kleed ik me maar uit en hang ik de kleding over een hek om te drogen. Ik sla een grote hydrofieldoek om mijn middel, ga zitten op een tweede (KipKep doeken: mijn beste koop ever!), en kom hier niet meer vanaf de eerste tijd. Moet mij weer gebeuren hoor; we maken hier in ieder geval elke dag wel iets mee haha. Het is maar goed dat fotorolletjes verleden tijd zijn! De kinderen genieten maximaal van de waterpret en gaan met Doug tientallen keren van de glijbaan. Ik klets nog wat met de Thaise vrouw.

Na een heerlijk dagje ontspannen aan het zwembad en in het park ruimen we de boel bij elkaar en willen we richting het hotel, als blijkt dat Doug zijn telefoon kwijt is. We zoeken het zwembad af, proberen hem te bellen met de telefoon van een vreemde en gaan bij de lost&found vragen. Zonder resultaat. Ineens herinnert hij zich dat hij de telefoon op het toilet is vergeten toen Jada heel nodig moest plassen. Tja, dan ben je hem dus gewoon kwijt! Wat voelt dat rot zeg; al die foto's, al die filmpjes, de agendapunten .... (nog niet aan Icloud gedacht). We snellen ons naar het hotel om mijn telefoon te pakken die we in de koffer hadden gelaten en daar even mochten stallen tot check-in. Hij gaat over maar er wordt niet opgenomen. Dan maar een paar sms-en sturen en nog een paar keer bellen. Dan wordt er eindelijk opgenomen en wordt er met een stugge ‘yes' en ‘no' geantwoord. De man geeft aan nog in de buurt van het park te zijn en we stappen weer in de auto om die kant op te gaan. Op de aangegeven plek bellen we nog een keer en de man geeft aan in een steegje te staan. We zien de bui al hangen: daar gaan we dus mooi niet naar toe en vragen hem om naar de Starbucks op de hoek te lopen. Tegen onze verwachting in staat daar dan een Schwartzenegger-replica met de Iphone in de hand...ooohhh wat zijn we blij! We vragen hem wat hij wil hebben, maar hij hoeft niets. We hebben geen dollars, pakken een briefje van €50 en vragen hem of hij dit goed vindt. Hij vraagt Doug wat dat is. 'Euro's' zegt Doug, maar de man heeft geen idee wat het zijn. Hij vraagt of hij het kan wisselen voor dollars. Een typisch voorbeeld van: The bigger the muscles, the lesser the brain!! Maar goed, wel een lieve man, anders had hij de telefoon natuurlijk wel zelf gehouden. Hij pakt het geld aan en verdwijnt in de menigte...

Opgelucht rijden we voor een tweede keer terug naar het hotel. Wederom een perfecte lokatie! We hebben een kamer met 3 eenpersoons bedden, een wastafel en koelkast. De badkamer moeten we met andere gasten delen. Douglas pakt een folder van het hotel waarop staat: 'YWCA Hotel, for those on a Budget'. Hij kijkt me aan en ik begin te lachen: ook bij hem verschijnt een grote lach op zijn gezicht. Hij vindt het typisch iets voor mij, maar goed: wie wilde hier een nieuw horloge? Het moet toch ergens vandaan komen haha! Bovendien, we zouden deze reis alle mogelijke accommodaties proberen en een gedeelde badkamer hadden we nog niet gehad... Er is op elke verdieping ook een grote keuken met alles er op en er aan waar je gebruik van kunt maken, leek mij wel zo handig! De drie bedden schuiven we gezellig tegen elkaar aan en Jada springt gelijk van bed naar bed. Fantastisch vindt ze het. Als Doug terug komt van de douche vertelt hij wel tien keer dat hij in veel hotels is geweest maar dat de meeste niet zo schoon waren als dat het hier is (en daar houdt hij van). In de keuken doen we Jadens fles even in de magnetron waarna hij lekker kan slapen, toch wel ideaal zo vindt hij (en ik)! ..... Conclusie: opnieuw heb ik een goede keus gemaakt haha!

Wat een enerverende dag was het weer, we hebben heerlijk genoten en er weer een paar onuitwisbare herinneringen bij.

VANCOUVER

We staan op met een zonnetje en een strak blauwe hemel en zien op de telefoon dat het in Nederland regent. Vandaag wordt een dagje slenteren door Vancouver. Het lijkt me een fantastische stad. We ontbijten bij Ricky's, 1 blok verder. De koffie is er heerlijk en over het ontbijt mogen we niet klagen maar wat een afschuwelijk mens in de bediening; ze kijkt ons niet eens aan en brabbelt maar wat. Dit is dus ook de enige keer dat we maar geen tip achterlaten. Ze kijkt me na wanneer ik de verkeerde deur uit loop en op het afgesloten terras terecht kom. Nu moet ik met de buggy onmogelijke bochten maken om er weer uit te komen. Echt waar, ongelooflijk zo'n mens! En toen had ze de rekening nog niet eens opgehaald dus ik was blij dat we haar niets achter gelaten hadden.

We lopen langs een mega-snoepwinkel aan Robson Street, de hoofdstraat van Vancouver Downtown. Achter de kassa staat een meisje de dag voor te bereiden maar het duurt nog een kwartier voor ze open gaat. Ik loop door maar er is niemand die me volgt ... ze willen wachten tot de winkel open gaat! Alsof er nergens anders snoep te krijgen is. Ze staan echt zowat met de neus tegen de glazen deur en zien al van alles dat ze straks willen meenemen.

Een kwartier later (en geen minuut eerder) is het dan zover en gaan Doug en Jada de winkel binnen alsof ze een minuut gratis shoppen gewonnen hebben. Jada mag van Doug uitzoeken wat ze wil; hier had je echt bij moeten zijn. Niet in woorden uit te drukken. Jada wil ook wat voor Dichon uitzoeken en heel slim zegt ze dan: 'Maar papa, dan moeten we voor mij wel hetzelfde cadeautje uitzoeken anders gaan we weer ruzie maken hè, oke?' Hoe uitgekookt kun je zijn als je 3 jaar oud bent?!

3 kwartier! later kunnen we dan eindelijk deze zoete lucht verlaten. We lopen Robson Street af, langs Burrard Street en komen van alles tegen; van souvenir winkel tot Louis Vuitton en van de Mac tot aan de duurste Michelin restaurants. Ik scoor bij American Eagle Outfitters 2 leuke shirtjes waarna we een flensje met nutella eten bij Crepe de Paris. Wat een heerlijke flensjes zeg, we kunnen er allemaal geen genoeg van krijgen. We horen de mensen naast ons praten over de verwachte regen van morgen. Hmmm, we willen morgen graag naar Capilano Park voor de Suspension Bridge. In de regen is dat natuurlijk niets aan. We besluiten om vandaag maar vast te gaan, als het morgen regent kunnen we altijd nog van winkel naar winkel gaan; helemaal niet vervelend!

Deze maand gaat er vanaf verschillende punten in de stad een gratis shuttlebus naar het park dat even buiten Stanley Park ligt. Hij vertrekt om de 20 minuten dus dat is ideaal.

Het is een uur of twee wanneer we aankomen. Eerst lopen we over 's werelds langste (140 meter) en hoogste (70 meter) ophaalbrug: de Capilano Suspension Bridge. Hij wiebelt heen en weer wat het best wat tricky maakt. Je moet hier maar niet naar beneden kijken en als je hoogtevrees hebt kun je dit maar beter vermijden.

We komen aan in een stukje regenwoud en volgen de bordjes naar ‘Treetops Adventure'. Jada is de verkenner en loopt voorop; zij weet precies waar we naar toe moeten. Dit is leuk zeg: op 30 meter hoogte hangen er smalle ophangbruggen van boomtop tot boomtop, over deze bruggen volg je een hele route door het regenwoud. Af en toe komen we een boomhut tegen vanwaar we een super uitzicht hebben over de kris kras lopende bruggen. Soms zien we op de grond (geverfde) berenpoten, alsof ze nog vers zijn. Ik moet aan Dichon denken; wat had hij dit leuk gevonden zeg. Die twee hadden samen mooi hun fantasie de vrije loop kunnen laten gaan.

Na een uurtje komen we terug bij Dr. Woods Cabin waar we begonnen zijn en vermaakt Jada zich even met de verschillende grote borden waarop van alles uitgelegd staat over het regenwoud en de dieren die er in leven. Ze kan aan van alles draaien en trekken, erg leuk gemaakt. Voor grotere kinderen is er helemaal een programma dat ze hier kunnen volgen, met allerlei opdrachten, daar is zij nog iets te klein voor.

We lopen terug over de Capilano Suspension bridge en gaan naar de Cliffwalk. Langs de klifwand hebben ze een soort van brug gemaakt van glas. Alleen bij het begin en het eind is hij verbonden met de klif en ook de bodem is van glas waardoor het een heel aparte gewaarwording is.

Het was echt heel erg jammer geweest wanneer we hier met regen waren geweest.

Om 16:15 nemen we de shuttle terug en lopen we weer een stukje door de stad. Eigenlijk hebben we best honger gekregen en Jada wil heel graag weer een flensje met nutella. We lopen dus maar weer naar Crepe de Paris waar we lekker gaan zitten. Ik neem mijn eerste hamburger van de reis en hij smaakt heerlijk!!

VANCOUVER

Heerlijk nog een dagje Vancouver. Het weerbericht voorspelt enkel een klein wolkje en gewoon 25 graden dus geen vuiltje aan de lucht. Ik heb gisteravond nog even een verhaal geschreven en wil hem even posten dus we lopen gewoon het hotel uit en zien wel waar we kunnen ontbijten met Wifi. Het wordt Tim Hortons. Jammer dat we dit niet eerder ontdekt hebben want hier kun je gewoon een normaal broodje met een koffie bestellen zonder al die eieren, bacon en hash browns er omheen.

Jada ziet een donut met allemaal gekleurde spikkels liggen en wijst snel aan dat die het moet worden, er staat namelijk nog een meisje naar te kijken en er ligt er maar 1. Ze gaat er gewoon voor staan zodat het meisje hem niet meer kan zien haha, Douglas en ik kijken elkaar aan en schudden maar een keer met ons hoofd. Intussen post ik snel mijn verhaal.

We lopen nog even naar de Louis Vuitton, maar de sleutelhanger die ik graag hebben wil is hier duurder dan in Nederland dus dat wordt een bliksembezoekje.

Oooohhhh nee..... ik zie weer een Rolex winkel..... ik ga aan de andere kant van Doug lopen en houd hem aan de praat. Shhh hij had het al gezien, dus daar gaan we weer. Laat ze hier nou alle horloges hebben die hij mooi vindt; je gelooft het niet, echt al-le-maal; dat wordt een lange zit. Jada kent het ritueel ook al en gaat aan een tafeltje zitten. De mevrouw brengt haar wat kleurplaten en potloden en ze gaat rustig zitten kleuren, Jaden heeft de kluis gevonden en geeft harde rukken aan het draaiwiel ...... alsjeblieft zeg, je zou ze moeten zien; het zullen je kinderen maar zijn.... Of eigenlijk: wij zullen je ouders maar zijn! Haha

Gelukkig komt Doug er snel achter dat we een heel goede prijs hebben betaald voor zijn horloge (daar was het natuurlijk allemaal om te doen). Mooi, dan kunnen we gaan, denk ik .... blijkt de eigenaar Douglas' passie te delen en passeert de gehele geschiedenis van Rolex .... dan Breitling ....dan Cartier, er worden zelfs geschiedenisboeken bij gehaald. En dat terwijl de man weet dat we toch niets kopen, bijzonder! Ik moet ook zeggen dat het ons opvalt hoe ongelooflijk keurig, oprecht, geduldig, beschaafd en vriendelijk de Canadezen zijn. Dat is echt een groot verschil met de VS hoor!

Het middaguur is geslagen en het is tijd om de auto in te leveren. Nadat we dat gedaan hebben nemen we een taxi naar Granville Island. De taxichauffeur is een Indiase man die zo'n tulband draagt; 'Kijk mama, Alladin!' roept die kleine aap ... Gelukkig begint de man te lachen..pfff

We laten ons afzetten bij Granville Public Market; een overdekte markt met alle etenswaren die je maar kunt bedenken; het ziet er allemaal waanzinnig uit. In het laatste gedeelte zijn allemaal keetjes waar je verschillende warme gerechten kunt kopen. We zoeken allemaal wat uit en gaan heerlijk buiten in het zonnetje op een bankje aan het water zitten. Een vrouw speelt gitaar en zingt zelfgeschreven nummers. We genieten van onze laatste uurtjes in Canada. We gaan vroeg naar bed want morgen gaat de wekker om 4:45!

Victoria op Vancouver Island

WHISTLER - VICTORIA

Heerlijk lang geslapen. Het is tijd om te ontbijten en ik heb een leuk plekje gevonden in het boekje over Whistler: Crepe Montagne. We lopen door een zonnig, nog verlaten stadje wanneer we terecht komen op het Olympisch plein. De Olympische ringen scheiden het ene gedeelte van het andere. Op een veldje staan wat vrouwen die net begonnen zijn aan hun pilates-workout.

Terwijl we wat foto's maken van Jada die in de ringen is geklommen fietsen veel mensen al op kleine crossfietsen richting de gondel. De skiafdalingen in de winter worden zomers gebruikt door de crossfietsers. Het stikt hier ook van de ski- en fietswinkels alsof het allemaal niets kost. Als je a-sportief bent heb je hier in Whistler niets te zoeken.

Bij de creperie eten we een paar pannenkoekjes en heeft Jaden alweer contact met de vrouwelijke bediening. Als hij in de gaten heeft dat ze deze keer niet al te lang kunnen blijven staan richt hij zijn pijlen op een klant, echt een ladies-man! Eerst brult hij een paar keer als een echte leeuw en als dit niet werkt zet hij hem weer op de gil-stand. Ja hoor, ze heeft hem gezien! Daar komt de overwinningslach!

Inmiddels is het half 10 en gaan de winkels weer open; gelijk heerst er weer een gezellige drukte.

We stoppen even bij een kinderspeelplaats waar ze zich allebei op de schommels vermaken; met hun gegil trekken ze de aandacht van alle omstanders. Hebben wij dan echt de enige twee gillers van de wereld? Haha. In ieder geval de gezelligste!!

Langzaam lopen we weer richting het hotel om uit te checken en stappen we in de auto onderweg naar de ferry van Horseshoebay naar Victoria op Vancouver Island. Voor het eerst begint het lichtjes te regenen; ik hoop niet dat dit een voorbode is voor de komende dagen. Tot nu toe hebben we al zoveel geluk gehad met het heerlijk warme zomerweer. De route heet de Sea-to-Sky-Highway, als dat geen goede naam is voor een weg......! Ondanks de regen slaan we even verderop af bij de Callaghan Valley Road. Op het allesamerika forum hadden ze me verteld dat je hier veel beren kon spotten. Tegen beter weten in (wie houdt er nou van regen?) rijden we toch even tot de parkeerplaats van Alexander Falls, maar helaas; geen beer te zien!

We vervolgende de Sea-to-Sky-Highway en laten Brandywine Falls en Shannon Falls ook even voor wat ze zijn. In de regen zal het ook hier niet fijn wandelen zijn. Bovendien slapen de kindjes alweer.

Laat ik eens even kijken op welke tijdstippen de ferry vertrekt.... Shoot! Dat had ik beter iets eerder kunnen doen: de eerstvolgende gaat om 12:50 en die daarna om 14:20. De navi geeft aan dat we om 12:45 zullen arriveren..... gassen!!!

We halen een kleine 5 minuten in en zien de boot al liggen, we nemen de afslag en nemen de rotonde een afslag te laat. De navi kan ons niet bijhouden... We keren snel en nemen de juiste afslag..... Ahhhhhhhh komen we aan bij de voetgangers-terminal!!! We volgen de borden en komen precies om 12:50 aan bij het ticket-hokje. Jemig wat een rij auto's zeg! Achteraf hadden we het zelfs met een Lambourghini niet gered; de ferry zal al lang vantevoren vol. We hadden de kaartjes ook kunnen reserveren maar dan moesten we de hele dag al op tijd reizen en daar hadden we geen zin in. We sluiten dus maar aan in de rij. Het regenen is intussen gestopt. We moeten anderhalf uur wachten en Doug moet als een dolle plassen: hij houdt het niet meer; hij pakt snel een lege waterfles. Jada staat met volle verbazing en met grote ogen te kijken wat er gebeurt. Ze snapt er echt niets van haha. Doug vertelt haar dat zo appelsap gemaakt wordt: ze draait zich om, kijkt me aan en verzekert ons dat ze noooooit meer appelsap hoeft! ....

Ruim een uur later komt er beweging in en mogen we naar de boot rijden, blijkt dat de toiletten nog een 10 meter verderop waren hahaha, ik heb buikpijn van het lachen; Doug heeft zo'n hekel aan alles dat ook maar een beetje vies is.

De ferry duurt 1u35 en is best leuk. Iedereen gaat de auto uit en loopt naar boven naar het dek; daar is een White Spot voor diegene die echt niet even zonder een hamburger kunnen en een speelplek voor de kinderen. De tijd gaat snel voorbij.

Het is al half 5 wanneer we onderweg zijn naar Victoria. We moeten nog anderhalf uur rijden en op de een of andere manier is iedereen na een goede en lange nacht erg moe.

We slapen vannacht en morgen bij Paul's Motor Inn, een typisch Amerikaans/Canadees motel. We eten snel wat in het eigen restaurant en gaan vroeg naar bed.

VICTORIA

We zijn onderweg naar de Dutch Bakery voor het ontbijt. Deze tip stond in de Lonely Planet; het is een bakker die 3 generaties terug naar Canada kwam en een kleine bakkerij/diner opende, inmiddels uitgegroeid tot een lokaal bekend bedrijf waar vooral de lokale bevolking hun dag start. Een kijkje waard toch! En zo chauvinistisch als we zijn is het toch altijd heerlijk om een Hollandse touch in je vakantie te hebben.

We zien een grote roze lichtbak en kijken eerst door de ramen; het ziet er niet bijzonder uit en we zien al helemaal geen eetgedeelte. Ach, dan halen we hier alleen even een broodje op de hand, we zijn niet voor niets helemaal omgelopen. Wanneer we binnen lopen zien we waarom het in de Lonely Planet staat: de voorkant bestaat inderdaad uit een bakkerswinkel met speculaasjes, bokkenpootjes, stroopwafels, krakelingen ... en dat allemaal voor €0.50 per stuk!! Ze hebben zelfs krentenbollen. Echt Nederlands dus, maar het leuke is dat er achter de winkel een typische Diner is waar je je in de jaren '50 waant. Er komt nog net geen meisje met een kort rokje en rolschaatsen aan de tafel.

Ze hebben ook een ‘Uitsmijter' op de kaart staan! Stom toch eigenlijk hè, dat dit ineens zo bijzonder is wanneer je ver van huis bent...

We nemen wat koekjes mee voor onderweg en lopen een beetje rond in de haven; echt iets van een planning heb ik hier niet. Het wordt echt een chill-dagje en we gaan lekker in het gras voor het Parlementsgebouw liggen. Even he-le-maal niets, beetje rennen, beetje spelen, beetje liggen en genieten van een graad of 25. Victoria is echt net een Engels stadje, op elke hoek vind je wel een echte Engelse pub (alhoewel de Engelsen zelf het maar replica vinden) of kun je Fish & Chips kopen. Echt een leuk stadje om door de winkelstraten te slenteren. De meeste mensen komen hier voor een walvistocht maar dat vinden wij niets aan.

Elke dag opnieuw horen we dat we zoveel geluk hebben met het weer; dat ze veel regen hebben gehad en veel belachelijk hete dagen, maar ook dat het weer voor de dagen erna er niet veelbelovend uitziet, maar dan zijn wij alweer weg!

Morgen nemen we de ferry terug naar het vaste land. We vertikken het om een ee wekker te zetten en zien wel hoe laat we wakker worden. Niets geen gehaast en een voordeel wanneer de geen reservering maakt.