Whistler

KAMLOOPS - WHISTLER

Om exact 8 uur opent Hyacinth het Koninklijke ontbijt. Samen met drie andere gasten mogen we plaatsnemen en beginnen aan de verse jus en onze met zorg samengestelde fruitcocktail haha. Nee, zonder gekheid, echt heel erg lief; ook voor Jada en Jaden staat er een vitaminebooster klaar (dan wel in een ander schaaltje in case of....) ze heeft er zelfs aan gedacht om voor Jaden alleen zacht en zoet fruit te kiezen. Het is niet zomaar een schaaltje met de bekende appel en sinaasappel om het maar te vullen, nee er is gelukkig geen enkele vorm van een appel te bekennen; heerlijke mango, bosbessen, aardbeien, frambozen... en een klein toefje slagroom, echt lekker hoor!

Iedereen is muisstil ..... totdat Jada een enorme boer laat en niet op of om kijkt maar gewoon door eet; ik kan werkelijk wel door de grond heen zakken op dat moment; Doug en ik kijken elkaar maar niet aan, anders schieten we in een flinke lach en ik denk niet dat deze snel zal opouden. Gelijk moet ik aan mama denken; alle jaren thuis heeft ze Irene en (ik geef toe, vooral) mij er op gehamerd dat we eens op moesten houden met het boeren en scheten (natuurlijk om haar te stangen) .... Straks zouden we het niet eens meer door hebben en het ook in ander gezelschap doen! Nou, ik geloof dat het een generatie heeft overgeslagen... Het ijs is in ieder geval gebroken (en ja ma, ik weet het; het zijn gewoon kinderen! haha) en de vrouw tegenover mij begint te vertellen; ze was altijd kleuterjuf geweest, ze hadden thuis een grote boerderij, ze zijn nu onderweg naar hun vakantiehuis op Vancouver Island ..... bla bla bla .... Tussen neus en lippen door zeikt ze haar man constant af; hij kan niets goed doen en wordt steeds stiller. Echt waar, ik pis (sorry, plas) bijna in mijn broek; begint Doug ook nog tegen mijn (zere!!) enkel aan te tikken. Wanneer iedereen zijn fruit op heeft komt er een nog warme ananas-banaan muffin, echt zooo lekker! Intussen kijk ik op mijn horloge, het is inmiddels al half negen en we hebben nog een rit van 5 uur voor de boeg. Als het op dit bejaardentempo door gaat, kunnen we net zo goed nog een nachtje blijven. De muffin is snel op en wordt gevolgd door een klein ovenschaaltje met iets van ei met kaas en... eigenlijk geen idee maar het ziet er goed uit. Jaden heeft al een fles pap gehad maar eet alsof hij al dagen niet gegeten heeft. Hij is in ieder geval mooi rustig en zit er als een voorbeeldig kind bij. Na een beetje toast met de jam die we echt moeten proeven is het ontbijt dan officieel ten einde. Jada scoort op de valreep nog even een grote chocoladelolly (especially bought for the little princess) ik kiep nog even een klein schaaltje met snoepjes voor onderweg leeg in mijn tas en dan kunnen we dan ook echt gaan: off we go!

Nog geen 10 minuten later slapen Jip en Janneke alweer; ze hebben afgelopen nacht heel goed geslapen maar zijn gewoon knock-out van dat ontbijt! In totaal slapen ze meer dan 2 uur, heerlijk!

Gassen maar! Met als resultaat dat we precies 4 uur! later in Whistler aankomen. We hebben dus een uurtje ingehaald en dat terwijl we zelfs de scenic-route hebben genomen. Deze route is trouwens prachtig en kost je misschien maar 20 minuutjes meer tijd. Op een gegeven moment rij je op een tweebaansweg die veel scherpe bochten maakt waardoor het niet mogelijk is om echt snel door te rijden en dat is juist fijn want nu pas kunnen we ook echt genieten van alles dat we tegenkomen. Vanaf Lillooet is de weg onverhard en moeten we de snelheid nog verder minderen.

Het is pas 13:15 wanneer we in Whister aankomen in de Mountainside Lodge. Eens even kijken of we al kunnen inchecken; helaas, de kamer is nog niet klaar maar we hebben wel een gratis upgrade naar een betere kamer. We gaan dus eerst maar eens kijken of we de Peak2Peak nog kunnen gaan doen; je gaat met een dichte gondel (met glazen bodem) van bergtop naar bergtop en dit moet erg spectaculair zijn. Het is maar een paar meter lopen naar de ticketbox, en we hebben geluk want de beer vertelt ons dat Jada net groot genoeg is om mee te mogen naar het hoogste stuk; de Blackcomb Mountain.

Eerst gaan we met een gewone gondel naar de ene bergtop. Het is al wat kouder en we zijn blij dat we een trui en jas hebben meegenomen. Vanaf hier lopen we een kleine 10 minuten naar een open stoeltjeslift ....brrr.... we zien al wat sneeuw liggen. Helaas mag Jaden niet mee en Douglas blijft met hem achter. Jada en ik gaan dus nog een stukje hoger; we gaan zelfs door de wolken heen!

Pff, ik vind het maar eng hoor met zo'n klein meisje in zo'n stoeltjeslift; ik moet er niet aan denken!

In de teruggaande stoeltjes zitten een paar Japanse kinderen die ons waarschuwen: 'Don't go up there, go back! You'll freeze to death!!!

Oefffff wat is het koud hierboven.. Beneden is het ruim 25 graden en hierboven vriest het gewoon, we zien de sneeuw liggen. Ohhh wat heb ik een zin om te gaan skieen! Jada staat te klappertanden en wil graag weer naar papa toe. We rennen snel even naar de rand om naar beneden te kunnen kijken, maken snel een foto en rennen weer naar de stoeltjeslift. De jongens bij de lift moeten lachen dat we alweer naar beneden willen haha.

Beneden staat papa al te wachten; hij is trots op z'n kleine meid dat ze naar boven is geweest! In geuren en kleuren legt Jada papa uit dat er sneeuw lag, dat we door de wolken heen gingen en dat het heeeeeel erg koud was boven, maar er waren ook kinderen met een korte broek en die hadden het nog kouder, zoooo zielig!

We lopen het kleine stukje terug en duiken snel de gondel in. We hebben geluk, want er komt er al 1 aan met een glazen bodem. De tocht tussen de twee bergtoppen in is 4,4 km lang en duurt 11 minuten; het is de langste onbewaakte ‘span' ter wereld. Wel apart hoor; daar hang je ineens op zo'n hoogte, voor je gevoel aan maar een dun draadje, met een afstand van ruim 2 km tussen jou en beide bergtoppen. Wat moet het er fantastisch uitzien wanneer het wintersportseizoen hier begonnen is.

Geen wonder dat hier in 2010 de Olympische spelen zijn gehouden!

Ruim 2 uur later staan we weer helemaal beneden. Snel de jassen en truien uit; het is weer zomer!

Top dat we zo vroeg zijn aangekomen hier: Whistler is echt een waanzinnig leuk plaatsje. Je moet je voorstellen dat je in Kirchberg bent......alleen dan in de zomer, veel groter, met allemaal leuke kleine pleintjes en heel heel heel veel mooie winkels en gezellige terrasjes en restaurantjes. We hebben nog niet veel gelopen maar duiken snel even de The North Face winkel in; dat blijft toch wel het summum voor ons hoor; hier scoren we een coole muts voor Jaden en gaan maar snel weer verder. Bij een mega chocoladeatelier halen we wat lekkere dingen voor vanavond.

Intussen hebben we flinke trek gekregen en we waren al getipt dat we Sushi Village niet mochten overslaan. Jada helemaal blij; ze krijgt de grootste bami-soep EVER!! En ook de sushi was heerlijk; een echte anrader!

Moet zeggen dat al die sushi-momenten ook een beter gevoel geven dan al die hamburger en patat combo's. Bah, wat waren we daar 2 jaar geleden in de VS zat van zeg!

Met een volle buik gaan lopen we terug naar het hotel. Onderweg komt er een jongen op skateboard in een razend tempo voorbij: 'Wauwww' roept Jada en maakt een ‘hang-loose'-gebaar met haar hand. De jongen is zo verbouwereerd van haar actie dat hij zich 180 graden omdraait en bijna van zijn skateboard flikkert: ongelooflijk! We maken wat mee met deze aap!

Intussen zijn we benieuwd naar de kamer; we blijven op de begane grond, de laatste kamer achter in de gang. Hmmm het kon ook haast niet anders, was te mooi om waard te zijn: een gratis upgrade. Ze hebben ons met die twee kinderen gewoon in een hoek gedrukt zodat we zo min mogelijk overlast veroorzaken. Niets blijkt minder waar: Wauw! Wat een kamer zeg: een badkamer met dubbele wastafel en bad, een keuken met eetgedeelte, een woonkamer met haard, een aparte slaapkamer, een loungegedeelte waar de badjassen al klaar liggen en weer een badkamer; dit keer met mega stoomdouche; hier gaan wij ons wel even vermaken! Intussen vragen we ons af waar Jada is. Ze is toch echt mee naar binnen gegaan .... Wanneer we haar roepen horen we; 'Ik ben hiehierrr'... Ze staat in haar blootje bij een open koffer op zoek naar haar zwempak! In een oogwenk had ze het buitenzwembad dat vanuit onze kamer te zien is al gespot! Wat een ding is het toch ook; zij regelt het allemaal wel hoor! Wanneer Doug en Jada buiten in de hottub zitten doe ik Jaden snel in bad, waarna hij al snel in slaap valt in het babybedje dat ze al voor hem hadden klaar gezet.

Alles rustig en even tijd voor mezelf. Ik ga heerlijk in de stoomdouche en blijf zeker een half uur zitten. Na een lauwe douche (want dat hoort er natuurlijk bij) trek ik snel de badjas aan en plof ik op het heerlijke bed. Ik voel mijn lijf en gezicht gloeien en het is net of ik aan het bijkomen ben van een heerlijk zonnige skidag! Het mag van mij al wel maart zijn! (Irene, boek maar vast!)

Kamloops

JASPER N.P. - KAMLOOPS

Vandaag hebben we een lange rit voor de boeg: 452km in 5u34. Vanuit de bergen gaan we nu richting de kust. De meeste mensen doen dit met 3 tussenstops maar wij gaan het met 2 stops doen; Kamloops en Whistler. Jaden wekt ons om 6 uur waardoor we weer mooi op tijd onderweg zijn. Eerst even koffie en een broodje halen bij Bear's Paw Bakery. Het is nog maar 7 uur en fris buiten, een heerlijk gevoel! De route is mooi en we zien de omgeving veranderen; naaldbomen maken steeds meer plaats voor loofbomen. De bergen worden erniet minder indrukwekkend van; Mount Robson is net 1 grote muur die we tegemoet rijden. Het blijft bizar hoe we zelf in het zonnetje rijden en de sneeuw op de bergtoppen zien liggen. Er is weinig verkeer en na een uurtje slaapt de achterbank dus we kunnen mooi doorrijden. Wanneer we 4 uur onderweg zijn komen we aan in Clearwater en gaan we even de benen strekken. Naast het Visitor Centre zien we een houten huisje met een rood dak; Strawberry Moose Snackery. Het ziet er schattig uit. Het blijkt een onwijs leuk cafeetje me veel huisgemaakte lekkernijen; wanneer we binnen stappen staan ze net de cupcakes te versieren. We halen een kop thee en een broodje dat we op het gras op eten; even lekker genieten van het zonnetje..

Clearwater staat bekend om de Helmcken Falls maar hiervoor moeten we 45min heen en terug rijden en daar hebben we geen zin in.

Anderhalf uur later komen we aan in Kamloops; wat een verrassend leuk plaatsje zeg. We hebben hier een kamer in een B&B geboekt en rijden een chique woonwijk in. We worden verwelkomd door Pat, de vrouw des huizes. 'Hello Douglas and Mariska, how wonderful you arrived this early' ... zijn we te vroeg??...'and hello Jada, look at you, you are so adorable and this must be little Jaden; hi hansom'. Doug en ik moeten heel hard ons best doen om niet in lachen uit te barsten. We moeten allebei gelijk aan Hyacinth Bucket van Keeping up appearances (Schone schijn) denken; alles is hier tot in de puntjes verzorgd maar zoooo onwijs truttig! Overal hangen opgehaalde bloemetjesgordijnen, staan porseleinen schaaltjes met bloemetjes erop en zitten tuttige poppen met een porseleinen gezichtje. Ja? Hebben jullie er een beeld van? Vermenigvuldig dat dan maar met 86 en dan kom je misschien in de buurt van hoe het er hier uit ziet! Het is Jada ook al opgevallen dat hier op elk tafeltje en kastje een schaaltje met snoepjes staat, 1 fan heeft Pat dus al! Pat laat trots onze kamer zien; de Blue Room met twee tortelduifjes op de deur en boven het bed. Uiteraard met bloemetjesgordijnen! Lekker zacht blauw tapijt en een mandje met fruit en lekkernijen op het bed. Op elk ander kastje liggen wel chocolaatjes of staat een schaaltje met snoepjes, echt te leuk! In eerder email-contact had ik Pat al gevraagd of ze een bed voor Jada kon plaatsen, voor Jaden namen we zelf een Deryan mee. Zoals afgesproken stond er een extra bed klaar met een prachtig bloemetjessprei (haha) en ze had voor Jaden toch maar een babybedje opgezet zodat hij zich beter thuis zou voelen .... Aaaahhh zo lief! Enthousiast ging ze verder met de tour: boven is een ruime woonkamer met (nee, ik ga jullie niet weer vertellen dat hier de bekendebloemetjesgordijnen hangen, dit spreekt voor zich..!) een prachtig balkon inclusief schommelbank: 'Jada will love it'... In de eetkamer is de tafel al gedekt voor het ontbijt van morgen: het kan niet anders dan dat dit haar porseleinen trouwservies is inclusief glazen met een gouden randje. Voor Jaden staat er al een kinderstoel inclusief hetzelfde servies! Ik word nu al nerveus hoe dat morgen zal gaan met onze Bob de (ver-)Bouwers....

Het is nog maar half 3, ik had verwacht hier pas aan het einde van de dag aan te komen, en het is lekker warm. Pat adviseert ons naar Riverside Waterpark te gaan 'So Jada can get her littlefeet wet'. Zo gezegd, zo gedaan. Wat een fantastisch park zeg: er is een klein strandje aan de rivier maar er is een groot gedeelte dat uit allemaal waterspeeldingen bestaat. Jada heeft zich nog nooit zo snel uitgekleed en rent in haar badpak op het water af. Snel Jaden zijn zwembroek aan, dan kan hij ook even lekker kruipen. Ze genieten zichtbaar en wij zijn blij dat we flink doorgereden hebben. Fuck the Waterfalls! Aan het begin van de avond eten we bij Red Robin. Om 8 uur liggen Jada en Jaden in een diepe slaap en gaan Doug en ik nog even in de woonkamer zitten;voet omhoog want deze is flink opgelopen tijdens de lange rit, het lijkt wel 1 blok met een paar tenen erop gedraaid!Voor een tientje draait Pat intussen een zwarte en een witte was voor ons. Het internet is ook hier te langzaam om wat foto's voor de blog te kunnen uploaden. Dan nog maar even wachten..... Ik ben benieuwd naar het ontbijt van morgen...

Jasper

Banff N.P. - YOHO N.P. - Icefields Parkway - Jasper N.P.

Vandaag gaan we naar onze tweede bestemming: Jasper National Park. We skippen het ontbijt omdat dat pas om 8 uur klaar staat en halen koffie en broodjes bij Wild Flour Artisan Bakery Cafe (211 Bear st) echt de lekkerste scones en brownies ever!

Om 8:15 zijn we onderweg naar YOHO National Park. In het plaatsje Field halen we bij het Visitor Centre een kaart waar de hoogtepunten op staan. Onderweg naar Emerald Lake komen we voorbij Natural Bridge. Het is maar een paar meter van de parkeerplaats dus Jaden kan lekker blijven slapen in de auto. Het is nog lekker vroeg en we zijn helemaal alleen. Hierdoor is het watergeweld nog indrukwekkender.

We vervolgen onze weg en komen aan bij Emerald Lake die zijn naam uiteraard dankt aan de prachtige kleur. Het is nagenoeg windstil en de bergen met talloze naaldbomen schitteren in het prachtig groenblauwe water. Veel mensen slaan YOHO over omdat het iets van de route af ligt; wij zijn blij dat we hier toch tijd voor gemaakt hebben. Zeker omdat het zo heerlijk rustig is zonder al die bussen Japanners.

We rijden terug naar de Highway en nemen nog even een kijkje bij Takkakaw Falls. Het is een kleine vlakke wandeling vanaf de parkeerplaats naar de waterval. Jada vindt het fantastisch en vraagt ons de oren van het hoofd over het hoe en wat van de waterval; zo leuk om haar een antwoord te geven op al die vragen.....

Dan komen we vanaf Lake Louise op de Icefields Parkway die ons helemaal tot aan Jasper brengt. Het schijnt een van de mooiste wegen te zijn. Via het ‘Alles Amerika Forum' heb ik het lijstje met beste stops op deze weg van Ferry gekopieerd. In volgorde van Banff naar Jasper:

• (bij het kopen van de ParkPass krijg je ook een magazine waar alle punten opstaan inclusief de afstanden)

Crowfoot Mountain en Glacier vieuwpoint * Bow Lake met uitzicht op Bow Glacier en Bow Falls * Peyto Lake zie je vanaf de stop op Bow Pass op 2.069 m (het hoogste punt van de weg) * Mistaya Lake * Watefowl Lake * Mistaya Canyon; een pad loopt slingerend langs de kloof * The Crossing hier kun je eten en tanken * The Weeping Wall * The Big Bend * Cirrus Mountain vieuwpoint met een prachtig uitzicht op de Icefields Parkway * Bridal Veil Falls * Parker Ridge (4km heen en weer 272 m stijgen) * Columbia Icefield, Athabasca Glacier en het Icefield Centre; hier kun je een tochtje per Snocoach boeken die je op de gletsjer brengt (was ons te toeristisch) * Tangle Falls * Sunwapte Falls * Athabasca Falls * HorseShoeLake; hier springt de jeugd van Jasper van de kliffen het prachtige diepblauwe meer in (helaas door de vele regen een maand geleden onbegaanbaar voor ons met de kleintjes * Valley of the Five Lakes

Het blijkt inderdaad een prachtige route met om elke bocht weer een ander verrassend uitzicht. Dit moet je echt gezien hebben!

We willen graag naar HorseShoeLake; moet voor Jada leuk zijn om al die jongens van de klif af te zien springen. Gaat oom Cliff springen papa? Haha... maar helaas moeten we dan eerst door het stilstaande water lopen dat tot onze taille staat door de hevige regenval van vorige maanden. Dat doen we dus maar niet; stilstaand water bij meer dan 30 graden? ....muggenbulten genoeg, daar hoeven geen bloedzuigers bij!

We rijden dus maar door naar Jasper. Het is inmiddels al bijna 5 uur en we rijden eerst naar het centrum om wat te eten. Het centrum van Jasper is bij lange na niet zo gezellig als dat van Banff. We eten bij de Japanner Sayuri aan de hoofdstraat. Mijn Lonely Planet blijkt uit 2008 te zijn en de Japanner is inmiddels van naam, en misschien ook wel van eigenaar, veranderd. Desalniettemin is het eten prima al kan ook hij natuurlijk niet op tegen onze favoriet TAO. Bij Jada's kindermenu hoort ook een ijsje, echt niet normaal hoe groot; er is er maar 1 die dat niet zo erg vindt!

2 km verderop overnachten we de komende 2 nachten bij Pine Bungalows. Kleine houten blokhutten die midden in een bos langs de Athabasca River staan. Deze vond ik op het internet onder bijzondere locaties. Ik vind het een beetje vergane glorie voor teveel geld, maar goed ik moet zeggen dat het wel heel leuk is om telkens weer een ander soort accommodatie te hebben. Jada vindt het heel spannend en denkt dat Hans & Grietje misschien ook nog komen. Het huisje is netjes en schoon en er is een bad; je begrijpt wel dat hier alles nat gespetterd wordt door de twee partners in crime!

20 augustus 2012 Jasper N.P.

We hebben heerlijk geslapen en halen een ontbijtje bij Bear's Paw Bakery die om 6 uur al open is. Wat hebben ze hier een heerlijke dingen zeg, geen wonder dat deze tot in de verste verte bekend is. Doug neemt een Sticky Cinnamon Roll en ik een heerlijke Cranberry and Raspberry Scone. Jada heeft ook geluk want ze hebben hier ook een chocoladecroissant!

Vandaag beginnen we met de Valley of the Five Lakes hike. Volgens Ferry een makkelijke wandeling van een uurtje, dat is wel even lekker voor de benen.

Eerst even insmeren en ons onderdompelen in DEET, onze beste vriend de afgelopen dagen.

Eerst eens even de route bekijken op het bord. We kunnen gelijk langs de meren maar dan is het een lang ‘saaier' stuk terug. We doen de route dus maar andersom. We lopen het bos diep in; omdat het nog redelijk vroeg is zien of horen we ook hier niemand om ons heen. Iets in mij is toch een beetje benauwd dat we straks ineens oog in oog staan met een Grizzly Bear....

Ons tempo blijkt toch niet zo hoog en we worden ingehaald door een ander stelletje. Dat zelfde stelletje komt ons een kwartier later weer tegemoet lopen en we vragen of het pad niet verder gaat. Ze zijn nergens een ‘sign'tegen gekomen en durven niet verder het bos in te lopen aangezien het ook redelijk omhoog gaat nu. Doug en ik kijken elkaar aan en vinden onszelf stoer genoeg om gewoon door te wandelen; we hebben toch op het kaartje gekeken....

We lopen ... en lopen ... en lopen ... inmiddels zijn we anderhalf uur onderweg; hebben we dan toch de afslag gemist? We blijven even stil staan en luisteren of we iemand horen, helaas!

Het moet wel deze kant op zijn, we hebben echt niets gezien en terug lopen gaat ook niet; we dalen net een heel stuk en dat zou betekenen dat we het hele stuk terug omhoog moeten en daar hebben we echt geen zin in. Doug loopt inmiddels met Jaden op de rug en Jada op de nek. Hey! Stil eens! Volgens mij hoor ik iemand! Yessss, daar komen andere mensen aan, misschien dat zij een wandelkaart bij zich hebben. Ze hebben een grote Nomi bij zich en Jada is helemaal blij. Niet minder belangrijk is dat ze ons verzekeren dat we de goede kant op lopen, pff gelukkig maar. Even later komt dan de lang verwachte afslag; oooooohhh wat zijn we bij met dat bordje; jemig zeg, we maken wat mee met z'n allen, we hebben de grootste lol! Jada moet zelf weer even een stukje lopen want ik kan haar echt even niet meer tillen. Ik vond het niet nodig om de andere drager ook mee te nemen, oeps! en heb Doug maar even afgelost door haar te dragen. Douglas belooft haar dat ze straksweer even opzijn nek mag. Ze vindt er niets meeraan 'ik vind het nu saai hoor, echt saai' zegt ze,en ik verzin van alles om het weer leuk te maken voor haar; we lopen net als papa op de KMA in de mars zeg ik: 1..2..3..4..zon-ne-tje kom maar hier! en we zingen Nossa Nossa, MammaSe MammaSa, Oh I follow... dat laadde haar weer even op en voor ze het wist klom ze weer over grote stenen heen. Inmiddels hadden we de meertjes al lang bereikt maar die vielen in het niet bij het gezellige zingen. Na een wandeling van een uur of drie kwamen we weer aan op de parkeerplaats en hadden we 9km! gelopen. Ik snapte er niets van; de wandeling zou makkelijk zijn en maar een klein uurtje in beslag nemen. Toch maar even weer op het bord kijken... Hij heeft vast de verkorte route tussen de meertjes door bedoeld, hmmmm toch iets beter kijken de volgende keer. Het verneukeratieve is gewoon dat je de hoogteniveaus niet ziet op zo'n kaartje en het lijkt alsof het allemaal net zo plat is als een pannenkoek. Of is het tegenwoordig weer pannekoek? Ach, who cares?.....

Het is alweer half 1 en de temperatuur is weer tot 30 graden gestegen. We hebben Jada beloofd dat we lekker gaan zwemmen in Lake Agnes.Onderweg vallen ze allebei in slaap in de auto en we hoeven maar 10 minuutjes te rijden. We rijden dus maar even door naar Medicine Lake en Maligne Lake zodat ze even kunnen bijtanken. Onderweg pikken we een hiker-stelletje op dat hun 4-daagse!! Hike bij Maligne Lake begint en de auto bij hun eindpunt achterlaat. Vlak voor we er zijn wordt Jada wakker en kijkt verschrikt om. Ze vraagt of zegt niets en blijft strak vooruit kijken.

Bij Maligne Lake hebben ze een heerlijk terras waar we in het zonnetje een hamburger van de grill eten, wat genieten zeg!

Nu alles wakker is en we lekker hebben gegeten is het tijd om te zwemmen en lekker uit te buiken. We rijden terug naar Lake Agnes waar nog een paar mensen meer zijn. Er is een houten steiger die langzaam afloopt het water in. Even lekker uitrusten hier.

Deze avond hebben we geen zin om ergens te eten en nemen we KFC en PIZZA HUT mee naar ons huisje. Buiten stikt het van de muggen dus we eten binnen. We leggen de bedsprei omgekeerd op de vloer en gaan gezellig picknicken. Inmiddels is het buiten wat gaan regenen en dat maakt het eigenlijk alleen nog maar gezelliger. We genieten van ons gezinnetje! Doug gooit er even een was in, ik doe de kindjes in bad en ze vallen binnen een kwartier als een blok in slaap. Ik ga nog even een verhaaltje typen als Douglas inmiddels ook al in een diepe slaap ligt.

Banff

BANFF N.P.

Wat een nacht! ..... Vanaf een uur of 1 ‘s nachts, zeker om het uur werd Jaden huilend wakker, helemaal in paniek. Zo zielig! Doug en ik wisselenden elkaar af met hem over zijn rugje wrijven zodat de ander maar vooral ook Jada nog even rustig verder kon slapen. Om half 7 waren we allemaal klaar wakker. Gelukkig lagen we gisteravond op tijd in bed zodat we vannacht toch even wat uurtjes slaap hebben kunnen pakken. We blijven nog een tijdje met z'n vieren in bed liggen; heerlijk genieten van het samen zijn en niets te hoeven! Wat een heerlijk vooruitzicht voor de komende 23 dagen.

Inmiddels is het na achten en gaan we naar beneden voor het ontbijt. Het is heel erg goed verzorgd en zelfs de koffie is heerlijk. Jada is helemaal blij dat er ook gekookte eitjes zijn en vraagt met grote ogen: 'Mama, mag ik ook een eitje alsjeblieieieieft??'. .... Ik vertel haar dat we lekker gaan genieten deze vakantie en dat (bijna) alles mag wanneer we in Canada en Amerika zijn. 'Jaaaaaa papa, ik mag een eitje'.... Wat een popje is het toch ook, zoooo dankbaar en blij!

We doen het rustig aan vandaag en rijden na het ontbijt eerst naar de Safeway om wat water en fruit te kopen, samen met een koelbox en anti-muggenspray want het wemelt hier van de muggen.

Onze eerste stop wordt Lake Minnewanka en we zijn gelijk verliefd op Canada. Wat een prachtig gezicht; zo'n groenblauw meer omgeven door talloze naaldbomen. Tuurlijk hadden we dit al in alle reisboeken gezien maar in het echt is het nog mooier. Ook onze foto's geven bij lange na niet weer wat we met onze eigen ogen zien. Er is een klein houten boothuis waar je een kano kan huren, maar helaas is Jaden te klein om mee te mogen in de boot. Hij gaat mee in de rugdrager en we lopen een stukje om het meer tot we een plekje zien waar Jada even het water in kan; ons is het water veel te koud. Ze klautert de ‘rotsen' op en af om zo het voor haar perfecte plekje te bereiken. Hier eten we ook een broodje en blijven we heerlijk tot na de middag hangen.

Het meisje van de B&B zei vanochtend al dat we geluk hadden met het weer; het zou de komende dagen 30 graden blijven, iets dat op die hoogte niet vaak voor komt.

We stappen weer in de auto en touren een beetje door en om Banff heen. Vanaf veel punten zie je het Fairmont Banff Springs Hotel boven alles uitkomen; hij pronkt ook op veel ansichtkaarten en prullaria in de souvenirwinkeltjes. Het lijkt op een groot kasteel en telt 700 kamers. We rijden naar de -Surprise Corner- voor het ansichtkaartmoment. Na een fotootje rijden we naar de andere kant van de Bow River waar we de trappen oplopen langs de watervallen ofwel Bow Falls.

Wanneer de bussen Japanners arriveren rijden we terug naar de B&B. Eerst willen we de auto weer nemen maar uiteindelijk wagen we het er toch op om de 7 hele minuten naar de Banff Avenue te wandelen .... Hmmmm .....

Wat een leuk stadje zeg. In de eerste instantie lijken het alleen souvernirwinkeltjes te zijn, maar niets is minder waar. In The North Face winkel kopen we twee hoofdlampjes voor later in Yosemite N.P.. We waren twee jaar geleden de enige die daar geen hoofdlampje bij zich hadden en liepen als echte verwende toeristen door een pikdonker bos. Dat gebeurt ons dus geen tweede keer.

Jaden is in de buggy in slaap gevallen en die grote meid wandelt gezellig met ons mee. Het lijkt wel of de ondeugende fase nooit geweest is; ze moppert niet, luistert goed en is echt onwijs gezellig. We lachen ons ziek om haar; 'Kijk papa, dit is mooi, zullen we dit kopen? Dit is echt handig hoor.' 'Mama, kijk eens deze heeft oma Sayang ook zullen we die ook voor oma van Gils kopen?' 'Oooohhh dit is skattig! Die vindt Dichon heel leuk hoor'. Het is maar goed dat ze zelf geen creditcard heeft! Jaaahaaaa ik hoor jullie denken: Een product van...! Nou, ik kan jullie vertellen dat heel veel van jullie daar ook zelf schuldig aan zijn! Haha Maar goed, wij hebben lol voor tien!

Jada mag die avond kiezen wat we gaan eten en jullie raden het al: The Old Spaghetti Factory it is!

Het was een hartstikke leuke eerste dag en liggen dankzij de jetlag weer op tijd in bed. Morgen willen we op tijd op pad om vroeg in de ochtend bij Lake Louise aan te komen zodat we de meeste toeristen voor zijn. We zullen toch wel weer vroeg wakker zijn.

18 augustus 2012

BANFF N.P.

Het was een goede nacht; iedereen heeft goed geslapen. Om half 7 zijn we allemaal klaar wakker, achteraf valt het dus wel mee met de jetlag. We hebben Wifi op de kamer en gaan eerst even FaceTimen met de opa's en oma's. Om half 8 gaan we naar beneden. Jada loopt door naar de keuken en vraag aan de mevrouw: 'Hallo mevrouw, heeft u de eitjes nog niet klaar?'. Ze blijft de vrouw aankijken en wacht op een antwoord maar begrijpt niet dat de mevrouw haar niet verstaat. Even later komen ze eraan en gelijk beginnen haar oogjes weer te schitteren. Buiten is het nog erg fris waardoor we 's nachts heerlijk slapen, maar vandaag wordt het toch echt weer een graad of 30!

Drie kwartier later volgen we de scenic Bow Valley Parkway (1A) op weg naar Lake Louise. Je kunt ook de Highway 1 nemen maar er is ons verzekerd dat we nu beren gaan zien. En ja hoor, nog geen 10 minuten verder zien we een zwarte beer eten. Hij is nog geen 10 meter van ons verwijderd. Jada denkt dat we in de dierentuin zijn, ze wil nu naar de leeuwen haha.

Bij het Visitor Centre in Lake Louise kopen we eerst een rugzak zodat we genoeg water, eten en de foto- en videocamera mee kunnen nemen. Niemand wil natuurlijk missen dat wij, de Lingetjes, voor ons plezier ruim 10km gaan hiken; jaja met ons vieren! Dit zijn de details van de hike:

Lake Agnes & The Big Beehive Trail * 3 hours round-trip * 10.2km * level: demanding

We hebben geleerd van onze hike in Zion 2 jaar geleden en ruilen de slippers in voor stevige schoenen. Ik kijk in de autoruit en zie mezelf in een hoedanigheid die ik nooit verwacht had. Wanneer we de hoek omlopen snap ik weer waarom; Lake Louise is echt een plaatje!

We lopen langs het meer omhoog en zijn nu al verrast hoe steil het is. Ach ja, de eerste meters even steil, dan zal het straks wel een lang stuk veel vlakker zijn. Jaden zit bij Doug in de rugdrager en Jada loopt een heel stuk stoer met ons mee. Poeh, het is best wel een klim zeg. We doen Jaden bij mij op de buik in de BabyBjorn met het gezicht naar voren en Jada gaat in de rugdrager. We zijn een ware attractie voor onze voorbijgangers; we krijgen de ene reactie na de andere en ze vinden ons allemaal superdaddy and supermommy. We snappen niet zo goed waarom het zo bijzonder is, maar het stimuleert in elk geval! Ik hoor mezelf hijgen en ben blij dat we aan de praat raken met wat hikers zodat we ons een beetje aan hun tempo kunnen optrekken. Jada is inmiddels in slaap gevallen en Jaden lacht vrolijk naar iedereen die we tegenkomen.

Het tweede groenblauwe meer dat we bereiken is Mirror Lake, hier rusten we even uit en kan Jada lekker even met de voeten in het water. Ze speelt samen met een paar andere kindjes.

Het is nog een kort maar steil stuk naar het hoogtepunt van deze trail: Lake Agnes en Lake Agnes Teahouse. Na een korte klim zien we een steile houten trap. Dit moet het zijn; hierboven is Lake Agnes met het beroemde Theehuisje. Na 2,5 uur en 48 flinke treden worden we dan ook echt beloond met een klein paradijsje op aard! Je kunt deze plek alleen via deze hike bereiken. Eens in de zoveel tijd wordt het theehuisje bevoorraad door een helikopter.

Douglas is nat van zweet en heeft het nog iets zwaarder gehad dan ik met een slapend kind van 15 kilo op de rug. Ik ben kapot! Er is hier niets geen elektriciteit dus ik moet Jada eerst uitleggen dat het beloofde ijsje nog even uitgesteld moet worden. 'Oohh is niet erg hoor mama'..... Echt onvoorstelbaar hoe lief ze is! Bij het theehuisje bestellen we een pot thee en alle lekkere dingen die maar op de kaart te vinden zijn; Bananabread, Brownies, Scones, noem maar op. We hebben het verdiend! De kindjes vermaken zich met het water en de vele eekhoorntjes. Ze gillen het uit met z'n beiden; het tovert een lach op de meest vermoeide gezichten! Een uur later nemen we de andere route naar beneden. Een kwartier lang wandelen we in the middle of nowhere en horen of zien we niemand om ons heen. Jada loopt voorop, Doug heeft haar beloofd dat zij nu de verkenner mag zijn. Ze is hartstikke trots; we moeten haar voetstappen nauwkeurig volgen en precies doen wat zij zegt. Vanuit verschillende hoeken zien we Lake Louise in de verte liggen, wat een prachtig gezicht! De terugweg gaat snel. Jada loopt het eerste stuk weer met ons mee en Jaden draai ik andersom in de buikdrager in de hoop dat hij nog even in slaap valt. Hij vindt het maar niets dat hij niet meer iedereen kan begroeten, maar valt toch al snel in slaap. We hebben nu pas echt in de gaten hoe steil de route is; we moeten onszelf telkens afremmen.... En daar gaat het mis; ik ga te snel en ben te vermoeid om me genoeg te kunnen afremmen. Omdat ik Jaden op de buik draag en ik hem wil beschermen val ik opzij en knal ik vol door mijn linker enkel. Eigenlijk doet het helemaal geen pijn, ik heb alleen flinke schaafwonden op mijn onderbeen en enkel. Ik weet dat ik de wonden even moet uitspoelen, maar degene die mij kennen weten dat ik opsta alsof er niets gebeurd is en gewoon door loop. Ach, eigenlijk heb ik ook helemaal geen zin om te stoppen; ik had de pas er net lekker in....

De terugweg duurt een goed uur en we komen moe maar voldaan weer aan bij de parkeerplaats. Het was een pittige hike, maar is zeker meer dan de moeite waard! De Lonely Planet had wederom gelijk!

Inmiddels is het bijna half 4 en rijden we terug naar Banff. We nemen nog even de afslag naar Morraine Lake om voor Jada haar beloofde en welverdiende ijsje te halen. Uiteraard zoekt ze de allergrootste uit en dat mag ook! Ze staat er versteld van haha. Vanaf de parkeerplaats nemen we een vrouw mee die haar auto 2 mile verderop heeft staan, haar man blijft met hun spullen wachten. Ze hebben net 2 dagen in de bossen gehiked .... 2 dagen zonder te slapen! Hmmm, onze hike stelt ineens niets meer voor!

We nemen de Highway terug. We zien er niet uit, zijn hartstikke smerig maar het interesseert ons geen moer. We hebben honger en gaan zonder ons eerst te douchen heerlijk eten bij EARL's.

We delen een California Roll en de steak heeft nog nooit zo lekker gesmaakt. Voor Jaden is een kinderstoel aangerukt maar dit vindt hijzelf niet nodig. Hij blijft op de stoel staan en geeft naar iedereen een gil, net zo vaak tot ze hem aankijken, vervolgens worden ze beloond met een hele grote lach! De aandachttrekker! (....inderdaad! net z'n vader!)

De kindjes vallen als een blok in slaap. We installeren de Luvion babycamera en gaan zelf nog even in de woonkamer zitten. Mijn voet is inmiddels flink gezwollen en erblijkt toch iets meer beschadigd dan alleen de huid, maar goed met de pijn valt het wel mee.

ps: het internet is overal te traag om de foto's te uploaden dus die houden jullie nog tegoed!

Calgary naar Banff N.P.

AMSTERDAM - CALGARY - BANFF N.P.

Daar gaan we dan ..... bepakt en bezakt checken we (uiteraard bij de Flying Blue Elite balie ... net doen of je gek bent ...) in bij het in onze ogen meest vriendelijke meisje. Echt waar Eline, wij moesten allebei aan jou denken toen we haar zagen haha. Ze vraagt hoeveel bagage we willen inchecken; nou, 1 koffer, 1 megatas van 120 liter, 2 tassen met de autostoelen (uiteraard opgevuld en volgepropt met onze jassen en schoenen... en een rugdrager. De buggy, het kleine koffertje en Jada's Trunki kunnen we zelf nog wel dragen. Alles mag mee: Project 1 geslaagd!

Eenmaal door de paspoortcontrole gebeurt het gebruikelijke; Douglas moet echt even naar de Rolex shop, even checken of zijn horloge er nog ligt ... pffff hoe vermoeiend! Hij is blij; hij ligt er niet .... Ik ook blij, we kunnen verder. Maar ik moet toch echt even komen kijken weet hij me te overtuigen. ON-VOOR-STEL-BAAR .... Daar ligt gewoon het horloge waar hij al heeeeeeeel lang naar op zoek is: de Daytona Oyster rose gold. 'Ris, dit is echt heeeeel speciaal. Ik kijk al zooo lang in elke etalage of ze hem hebben; op het internet zie hij er zo speciaal uit, maar in het echt is hij echt meesterlijk! En Ris, je moet het zo zien; een Rolex is eigenlijk gewoon een investering, het meest waardevaste merk!'

Ik doe maar net of ik dat verhaal nog nooit eerder heb gehoord en knik instemmend. Intussen gaat hij heel serieus verder ..... 'En Ris weet je, het horloge dat ik voor Jada's geboorte van jou heb gekregen is in de afgelopen 3 jaar al meer waard geworden (alsof hij het ooit verkoopt!) en dit zou wel heel speciaal zijn voor Jaden's geboorte natuurlijk!' ...... Tuurlijk Douglas!

Gelukkig zijn we vanochtend op tijd vertrokken en kunnen we ruim een uur later (hij heeft er namelijk van de andere kant van Schiphol nog 1 laten aanrukken in een andere uitvoering) nog ergens even wat eten. Het wordt een ontbijtje van de Mac, aangezien we bang zijn deze de komende drie weken nergens meer tegen te komen.

Om 11:30 gaan we boarden en nemen we plaats op onze stoelen in de Family-row met ruimte voor een babybasket. We hebben geluk dat de tweezitter naast ons bij de nooduitgang vrij blijft. Doug heeft inmiddels al contact gemaakt met de (erg leuke) crew en zonder enige tegenspraak hebben we die twee stoelen erbij. Zo heeft Jaden ineens ook een eigen stoel en hebben we mooi wat extra ruimte. Project twee geslaagd!

Eenmaal in de lucht denken we dat Jaden moe is en proberen we hem in het bedje te leggen. Nou, dat wordt hem dus niet; hij gilt alles bij elkaar en probeert er steeds weer uit te klimmen. Hij stikt bijna in zijn eigen geschreeuw! Dit belooft wat...

We geven het op en zetten hem maar met wat speelgoed op de grond voor ons. Hij vermaakt zich prima met zijn zus en zijn leeftijdsgenootje dat naast ons zit.

De vlucht verloopt uitstekend, Jada en Jaden gedragen zich voorbeeldig en vinden het beide niet nodig om te slapen. De tijd gaat mooi snel.

9 uur later landen we in Calagary, 13:30 plaatselijke tijd. Jaden is doodop en wordt een beetje vervelend wanneer we in de rij voor de paspoortcontrole staan. Hij weigert in slaap te vallen. Gelukkig ligt de bagage al op de band en kunnen we in 1 keer door naar de Herz-balie. Via http://www.drivecanada.de/ hebben we een minivan gehuurd en hij ziet er werkelijk fantastisch uit.

Jaden is inmiddels in de buggy in slaap gevallen en Jada inspecteert de auto. Ook Doug is blij met alle aansluitingen voor alle apparatuur!

Eenmaal geïnstalleerd rijden we via de WalMart in de Deerfoot Mall gelijk door naar Banff N.P.. Nog even een uur of 2 doorreizen maar dan kunnen we ook drie nachten op 1 plek doorbrengen. Bij de ingang van het park kopen we een ParkPass voor 5 dagen aangezien hij voor zowel Banff als Jasper geldig is en we hier in totaal 5 nachten zullen verblijven. Om 18:30 komen we aan bij A Banff Boutique Inn - Pension Tannenhof. We worden hartelijk verwelkomd door een meisje dat de planten water staat te geven en krijgen gelijk een hele tour. Jada is na de lange reis, zonder ook maar 1 keer te mokken (we zijn heel trots op ons meisje!!!), inmiddels ook in slaap gevallen en ik til haar vast in bed. Het meisje helpt Douglas met het sjouwen van alle bagage. Rond een uur of 9 komt ook bij ons de man met de hamer langs en vallen we na een goed verlopen reisdag heerlijk in slaap.

Welkom op onze Reislog!

Hallo en welkom opons reislog!

Dit wordt onze derde reis naar de VS. Na Florida in 2008 en Zuidwest VS in 2010zijn weinmiddels 2 kindjes rijker en gaan we deze keer beginnen in Canada!

Opnieuw hebben we de hele reis zelf uitgestippeld en alles zelf geboekt; een reis op maat dus. In januari zijn de tickets geboekt en sindsdien zijn we aan het puzzelen geslagen; in het hoofd is de reis al een paar keer gemaakt. Een flinke organisatie duswant deze keer gaan we per boot van Vancouver naar vancouver Island, maken we een 4,5 uur durende treinreis van Canada naar de VS en vliegen we van Seattle naar San Francisco.

We hebben er zin in!!!

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan vooronze mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Leuk dat je metons meereist!

Groetjes,

de Lingetjes